Waar geloof jij in?

Petria wacht mij op de campus van de universiteit in Solo op. Zoals gewoonlijk
ziet ze er goed gekleed uit. Gele leren instappers, een zwarte
broek, met daarop een witte blouse en een zwart leren jasje. Op het eerste
gezicht lijkt ze een keurige moslima. Haar gele hoofddoek is opvallend
en ik vraag me af of ze die kleur met opzet heeft gekozen.
In Solo lopen veel jonge vrouwen met een hoofddoek op, maar die
springen niet zo in het oog als die van Petria.
Ze heeft me een sms-berichtje gestuurd om samen ergens te gaan eten.
Een mobieltje is voor Petria – die tot de middenklasse behoort – geen
zeldzaamheid, het gebruik van internet echter staat bij haar en haar
vriendinnen nog in de kinderschoenen.
We zitten amper aan een tafeltje of Petria wil over het geloof beginnen.
Ik leg mijn hand op haar hand, kijk haar aan en vraag zacht: ‘Wat is er
met Roos?’
Petria trekt geschrokken haar hand terug en slaat haar ogen neer. Het
is lang stil tussen ons en ik zie Petria naarstig naar een antwoord zoeken.
Petria en ik kennen Roos goed. Het is een kwetsbaar meisje met een avontuurlijke
geest. Het liefst zou ze journalist of arts willen worden. Na haar
middelbare schoolopleiding heeft ze bij haar ouders en Petria gezeurd
om een jaar naar een ander land te gaan. Ze kende meisjes uit naburige
kampungs die naar de Flippijnen, Hongkong en het Midden-Oosten
vertrokken. Ook zij wilde sparen voor haar eigen studie. Haar moeder
Suriati vond het allemaal maar niets. Ook haar pleegmoeder tante Petria
waarschuwde haar. Door wie werd ze beschermd? Wie begeleidde haar?
Toen er geen houden aan was, gaf tante Petria haar de tip om bij een bekend
Chinees echtpaar te solliciteren in Hongkong. Chinese werkgevers
zijn over het algemeen betrouwbaarder en de arbeidsomstandigheden in Hongkong zijn vergeleken met andere landen gunstiger. Roos werkt
nu ruim een half jaar bij dit Chinese echtpaar met twee kinderen.
Petria kijkt mij aan en zucht diep. Het geroezemoes van stemmen om
ons heen en de muziek zijn niet hinderlijk. Ik merk aan Petria dat ze niet
wil praten.
‘Ik ben bang dat het niet goed gaat met Roos.’
Ik schrik van Petria’s kille, maar ook verdrietige stem.
Ze heeft haar ogen weer op de tafel gericht, pakt mijn hand en fluistert:
‘Ik wil er nu niet over praten. Een andere keer.’ Ze smeekt bijna.
Zo ken ik Petria niet en ik voel aan mijn eigen lijf en emoties dat er iets
helemaal mis is met Roos.
‘Ik worstel met nog een ander probleem,’ zegt ze. ‘Wil je alsjeblieft naar
me luisteren?’ Ze kijkt me verlegen aan.
Ik knik.
‘Waar geloof jij in? Wat geloof jij?’ Petria kijkt me met haar doordringende
ogen aan. Petria komt altijd als een sterke persoonlijkheid over,
maar vandaag ziet ze er kwetsbaar en krachteloos uit. ‘Ik weet niet meer
in wie en in wat ik geloof,’ zegt ze zacht.
Als we ijsthee bestellen, zie ik dat haar hand beeft. Ze is nerveus. Niet
gek, als je bedenkt dat er nauwelijks over geloof gepraat kan worden. Het
staat niet ter discussie. Je bent moslim of je bent het niet. Bij Petria ligt het
anders. Sinds een paar jaar heeft ze – in het geheim – haar geloof afgelegd.
In Indonesië is dat een hachelijke zaak. De grondwet vereist dat op iedere
ID-kaart of paspoort de godsdienst staat vermeld. Het is verplicht in één
God te geloven. Je mag kiezen uit zes officiële godsdiensten, niet kiezen
is godslastering en strafbaar. Zevenentachtig procent van de Indonesiërs
identificeert zichzelf als moslim, zeven procent als protestant, drie procent
als katholiek, twee procent als hindoe, nul komma acht procent als
boeddhist en nul komma één procent hangt het confucianisme aan.
Terwijl we samen in een hoek van het restaurant onze ijsthee drinken
vertelt Petria nogmaals haar verhaal. Deze keer breedvoeriger dan verleden
jaar. ‘Drie jaar geleden heb ik gebroken met mijn islamitische geloof.
Het is een bewuste keuze, maar ik ben te laf om het tegen mijn man te
zeggen en het in het openbaar toe te geven. Daar worstel ik mee.’
Het is lang stil tussen ons.
Uit een paar boxen klinkt harde muziek.
‘Waarom heb je gebroken met je godsdienst en waarom voel jij je laf?’
Ze denkt lang na over mijn twee vragen.

 3,320 total views,  4 views today